Gəl bahar, munisəm qədəmlərinə!
Aç göstər şövq ilə bütün varını.
Bu fani dünyaya, dönük zamana,
Görk elə sarsılmaz etibarını.

Ana təbiətin vüsət dəmidir,
Torpaq öz eşqiylə kama yetəcək.
Mənim də ürəyim torpaq kimidir,
Bir ümid əkilsə, arzu bitəcək.

Qocalıram, gəlir yaşım yaş üstə,
Özüm qızınıram öz ocağımda.
Qoya bilməsəm də daşı daş üstə,
Sevgi cücərdirəm könül bağımda.

Bir az ümid gətir növrağın ilə,
Sən ki yaranışdan əliaçıqsan;
Kədərlə, möhnətlə müştaqam hələ.
İncimə, pişvaza beləcə çıxsam.

Ram edə bilmədim içimdə qışı,
Ruhuma hakimdir hələ sazaq, qar
Gərək ətəyimdən töküm bu daşı,
Səltənət taxtına ucalsın bahar.

Gəl, çölə,çəmənə libas geyindir,
Yaşıla bürünüb nazlansın meşə.
Kədərli anımda pənah yerimdir,
Hakimim, loğmanım olub həmişə.

Hələ təbiətlə bitmir ülfətim,
Bağımda pöhrələr açdıqda çiçək;
Əkinçi babayam- budur qismətim,
Elşadım, Muradım barın yeyəcək.

Gəl bahar, dünyanın dərdi sovuşsun,
Ərit ürəklərdən şaxtanı, qarı.!
Bülbül avazında sülhə qovuşsun,
Bağlansın dünyanın hərb meydanları!

"Paralel.az"