Firuz Mustafa

Bu gün qorxunc bir fəlakətdən “kiçik itki” ilə qurtula bildim... Bu barədə bir az sonra.
Məşhur mahnıda deyildiyi kimi, “payız gəldi, uçub getdi quşlar...” Payızda təkcə təbiətin canlıları deyil, sanki insanlar da öz məkanlarını dəyişməyi xoşlayırlar. Məzunuyyətləri başa çatan adamların çoxu istirahətdən sonra iş yerlərinə qayıdırlar. İş yerləri isə hazırki dönəmdə əsasən şəhərlərdə olur. Yoldaşım sübh tezdən Bakıya qayıtdı. Məktəblərdə dərs ili başlamaq üzrədir. Hər gün iş yerindən zəng edib dərslərin başlandığını deyirlər.
Kənddə payızın nəfəsi duyulur. Biçənəklərdəki yığınlar və tayalar sanki mahir rəssam fırçasından qopub düşüb. Yaxınlıqdan keçən arxın pıçıldısı məni çəkib uzaqlara, uşaqlığıma aparır. Amma məni son vaxtlar şirin uşaqlıq xatirələrimdən daha çox, gələcək haqqındakı pessimist düşüncələrim “məşğul edir”. Və heç özümə də məlum olmayan hansı hissinsə təsiri altında son illərdə, doğulduğum yerə tez-tez dönmək istəyinin sirrini də axtarıb tapa bilmirəm. Düzdür, adətən deyirlər ki, insan yaşlaşdıqca doğulduğu, boya-başa çatdığı yerlərə can atır. Amma məni bu yerlərə təkcə “yaşlaşmağım” deyil, həm də tənhalığa üstünlük vürməyimdir. “Cənnət çiçəyi” adlı romanımın qəhrəmanı Cavad Əmirxanlı kimi evimizin düz qənşərində olan Ərdağının gülləri-çüçəkləri, bulaqları, yamacları, daşları-qayaları ilə söhbət edirəm. Özümlə götürüb kəndə gətirdiyim köhnəlmiş kompyuterin dillərinin xəfif “melodiyası” altında yazılarımı yazmaq burada mənə xüsusi zövq verir...
Beləliklə, mən hələlik kənddə qalası oldum. Yazı-pozularımı, əsasən də xatirə və gündəliklərimi nizama salmaqla məşğulam...
...Düz bir ay bunan əvvəl (indicə “gündəliklər”imə göz yetirib həmin vaxtı dəqiqləşdirdim: 06.08.2021-ci il tarixində) gecə gördüyüm dəhşətli yuxunu təsvir etmişdim. Yuxuda qorxunc alov içinə düşüb yandığımı, hətta qabığalarımın belə od tutub alışdığını və bu vur-çatlasını öz gözümlə gördüyümü “gündəliyimdə” qeyd etmişdim. Düzdür, mövhumata meyilli deyiləm, amma bu gün ağlıma belə bir fikir gəldi ki, bəlkə də bu yuxu mənə bir mesaj imiş...
Səhər tezdən duranda gördüm ki, otaqda hava soyuqdur. Durub sobanı qaladım. Sobamız əvvəllər odunla qızdırılırdı. Son illər evlərə qaz çəkilib. İndi kənd camaatının işi asanlaşıb. Üstəlik də meşələr qırılmır, yaşıllıqlar artmaqdadır.
Nə isə... Az sonra iri, pası təzəlikcə təmizlənmiş sobada qazın kəsildiyini hiss edib kranı bağladım. Demə, qaz eşikdə quraşdırılmış sayğacdan kəsilibmiş. Avtomatik qapanma baş veribmiş. Sayğacı qardaşım Fuad işə saldı. Təzədən evə qayıtdım. Qəzet parçasını yandırıb, sobanın gözünə-üstündəki dəyirmi qapaq yerinə yaxınlaşdıranda qəflətən alov püskürdü. Sobanın içində qızmış ilan və ya əjdaha kimi qıvrılan qızılı alov axını sanki bircə anın içində gözlərimə dolub bəklərimə hopdu. Alov məni geri təpdi. Sobanın qapağı diyirlənib döşəməyə düşdü...
Müvazinətimi zorla saxladım. Qeyri-ixtiyari güzgüyə yaxınlaşdım. Sifətim qorsalanmış, kipriyim və qaşım ütülmüş, əllərim yannmışdı. Əynimdəki isti köynək və başımdakı yun araqçın hələ də tüstülənirdi. Tez qardaşımı səslədim. Vəziyyəti izah etdim. Dedi ki, od yalayan yerlərə günəbaxan yağı sürt. Belə də etdim. Əllərimi və sifətimi “yağladım”. Az sonra qonşu və qohum Dilqəm həkim gəldi. Dedi ki, “ilkin yardım düz aparılıb”. Axşamacan əllərim və sifətim sızıldadı...
Sonra, axşamüstü qohumların çağırışı ilə “qəza xidmətindən” usta gəlib çıxdı. Usta (Ədalət) tanış adam imiş. O, sobanı diqqətlə nəzərdən keçirdi. Məlum oldu ki, krandan sobaya fasiləsiz qaz sızır. Usta kranı dəyişib, pulunu alıb getdi.
Bir daha ötən ay gördüyüm yuxumu xatırladım...
Bu, yüngül yanıqdır. Əminəm ki, tezliklə hər şüy qaydasına düşəcək, o cümlədən mənim üz-gözüm...
p.s. Ayın 6-da baş verən bu xoşagəlməz hadisəni təfərrüatı ilə iki gün sonra (sentyabrın 8-də qələmə aldım).

İki-üç günlük soyuq və çiskindən sonra günəş doğdu. Gözəl bir payız havasıdır.
Üz-gözüm yavaş-yavaş öz “əvvəlki vəziyyətinə” qayıtmaqdadır.

Paralel.az