Paralel .az xəbər verir ki, Ermənistandakı seçkilər dövlətin inkişaf perspektivləri məsələsinə aydınlıq gətirmədi. Ölkə acınacaqlı vəziyyətdədir - hamı bunu başa düşür.

Bu barədə Sputnik Ermənistana köşə yazarı Svetlan Qriqoryan yazır. Erməni müxalifət liderlərinin çıxışlarında pafos və qələbə coşğusu azalıb. Bu vaxt, bir saatlıq qeyri-müəyyənlikdən xilas olan səlahiyyətlilər düşünməyə başlayıb və yeni bir qüvvə ilə vətəndaşlara ölkənin gələcəyinin olduğunu sübut etməyə başlayıblar. Ölkə ölçüsündə kiçilir, ağırlığını və dünyanın siyasi xəritəsindəki yerini itirir və belə davam edərsə coğrafi bir konsepsiyaya çevrilə bilər. Vəziyyəti şərh edərkən insanlar ehtiyatlı davranırlar, qeyri-müəyyən danışırlar və ya danışmaqdan ümumiyyətlə imtina edirlər. Vətəndaşlar çətin anlar keçirirlər: bir halda özlərini laqeydlik və infantilizm ittihamlarından müdafiə etmək məcburiyyətində qalırlar. Müxalifətin ən sərt ittihamları arasında əsasən bu fikir yer alır: hakimiyyəti yenidən Paşinyana verərkən erməni xalqı qəsdən bir səhv edib. Bu onsuz da Ermənistan üçün ölümcüldür. Erməni xalqı bu düşünülmüş səhvlə dünyaya acınacaqlı vəziyyətini və siyasi mənəviyyatını göstərib. Düşünmək üçün bir əsas var. Müharibədə məğlub olduq, iqtisadiyyatda bir o qədər uğur yoxdur, bir tərəfdən - məğlubedilməmiş koronavirus, digər tərəfdən - cəmiyyətdəki ixtilaf və yerləşmiş qaçqınlar, hər kəs, deyəsən, nəsə edir və heç nə vecine deyil. Kafelərdə, restoranlarda otururlar, sanki heç nə olmamış kimi, əylənmək üçün Sevan və Tsaxkadzora gedirlər. Xalqla və Ermənistanla baş verənlər, milli qürurun itirilməsinin səbəbi nədir, media bir tərəfdən narahatdır. "Özünü qoruma instinkti zəiflədi" və müsbət enerjinin tükənməsi "qədim millətin yox olmağa yaxınlaşdığına" qədər bir çox versiya var. Belədirsə, onda nə olacaq? Bəzilərinə görə siyasi sinif, dövlət üçün Rusiya ilə ittifaq sağ qalmağın yeganə yolu olduğunu anlamalıdır. Ermənistan bu məsələ ilə gündəlik məşğul olmalı, donor köməyinə etibar etməməlidir. Ermənistan bölgədəki ən geridə qalmış ölkəyə çevrilir və bu meyl institusional xarakter almağa başlayır – bu, Hayastan (Ermənistan) müxalifət blokunun üzvü, ölkənin keçmiş baş nazirinin müavini Armenin Qevorkyanın diaqnozudur. Müharibədə məğlub olaraq sərhəd torpaqlarını qarış-qarış təslim edən ermənilərin ölkəni itirməsi xəbərdarlıqları gözlənilən həyəcanı yaratmır. Lakin, bəlkə itirirlər, ya da tapırlar? Bəlkə də bir çox gündəlik çətinliklər, narahatlıqlar, həll olunmamış problemlər və qeyri-müəyyənliklərlə qarışıq bir şəkildə qurulmuş bir ölkəni, başqasının əmri altında olsa da yaşaya biləcəyimiz, tamamilə tabe olan bir ölkə üçün dəyişdirirlər. Bu da bir seçimdir. Ancaq o zaman dərhal sual yaranır: əziz vətəndaşlar, uca səslə "Biz torpağımızın sahibiyik!" cavab vermirlər. Öz itkisinə, öz taleyinə laqeydlik. Xalq susur, ən yaxşı halda adət-ənənələri və laqeydliyi unutduğuna görə qınaqlarla zəif mübarizə aparırlar. Ancaq hər şey o qədər də sadə deyil. ""Artsax" təslim edildi, ən pisini gözləyirəm, vətənsiz qalacağımızı gözləyirəm, bunu gözləyirəm. Ya öz torpağımızda ölməliyik, ya da köçəri bir qəbilə olacağıq",- deyə Svetlana Qriqoryan öz köşəsində bildirir.

Akif