Mən bu fani dünyanı necə tərk edim?!
Tragi-komediya
Mən 20-ci Sahədə, Sürücülük Məktəbinin yanında yaşayıram. Yerdən ikiotaqlı darısqal mənzildir, 4 baş ailə qışda soyuqdan donur, yayda istidən soluruq. Allahın suyu həftədə bir dəfə gəlir. Həyətin ancaq adı var, bir ayaqyolu güclə yerləşir. Ayaqyolunun yanında iki nəfərlik oturacaq da var, özüm düzəltmişəm. Bu oturacaqda oturmağı, xəyala dalmağı, atalı-analı günlərimi xatırlamağı sevirəm...
Şəhərin mərkəzində, “Monolit”də yaşayırdıq. Atam tanınmış neftçi idi, bu mənzil ona verilmişdi. Kişi 80-lərdə bacımı ərə verdi və bu dünyaya əlvida dedi. 90-lar isə bizim ailəyə ümumiyyətlə düşmədi. Anam məni öz qohumu ilə evləndirdi və atamın yanına getdi. Sonra isə mən işimi itirdim. İki körpə uşaq, yoldaşım da işləmir – təsəvvür edirsinizmi?! Qeyd edim ki, mən atamın yolu ilə getmişəm, ixtisasca neftçi-mühəndisəm. Atamın sağlığında birtəhər onun kölgəsində hərlənirdim, 90-larda isə hər şeyi itirdim...
Birtəhər dolanmaq üçün “Monolit”dəki 3 otaqlı mənzili babat qiymətə satdıq və Yasamalda, Şərifzadədə 5 mərtəbəli binanın 1-ci mərtəbəsində 3 otaqlı mənzil aldıq. 10 il atamın mənzilinin pullarını yedik, iki qızımız da 10 yaşına çatdı. Və yaxşı günün ömrü az olar deyirlər - pullar qurtardı. Qeyd edim ki, mən 10 il iş axtardım, amma tapmadım. Bəlkə atamın adını versəydim, bağlı qapılar açılardı, mənə babat bir iş tapılardı. Amma atamın adını çəkməyə, özümü bu vəziyyətdə göstərməyə çəkindim... Əlimdən hər iş gəlir, “Vosmoya” Qul bazarına gedirdim, arabir evə 5-3 “şirvan” gətirirdim. Amma belimdən ağrılar tutdu, min dollara kimi pul verdim, əməliyyat etdirdim, iş qabiliyyətini tamam itirdim...
90-ların axırlarında Sərifzadədə 1-ci mərtəbədə küçəyə baxan mənzillərin qiyməti qalxdı, imkanlılar alıb yerində obyekt tikirdilər. Biz də 3 otaqlı mənzilimizi satıb şəhərin o biri başında, yeni Günəşlidə 9 mərtəbəli binanın 1-ci mərtəbəsində 3 otaqlı mənzil aldıq. Mən dediyim kimi, iş qabiliyyətini itirmişdim, əsa ilə gəzirdim. Qızlar böyüyürdü, pulumuz qurtarırdı, repetitor yanına göndərə bilmirdik. Qızlar da orta məktəbi qurtardılar, evdə qaldılar. Kasıbın qızını kim alar?! Qərəz, yeni əsrin 1-ci onluğunu birtəhər yola saldıq, Yeni Günəşlidəki evimizi dəyər-dəyməzinə satdıq. Ucuz qiymətə ev axtzrışları bizi dənizin o biri tərəfinə, 20-ci Sahəyə gətirdi. Artıq 2-ci onilliyi yola və 3-cü mənzilin pullarını yelə vermişik... Arabir bacım kömək edir, rayondan bizə sumka-filan göndərir...
İşləyə bilmirəm, pensiya yaşım da çatmayıb ki, pensiya alım, bəzən evdə dişə dəyəsi bir şey gözə dəymir... Arvadın, uşaqların üzünə baxa bilmirəm, bu fani dünyadan köçmək istəyirəm. Evimizdən bir az aralı Səlyan yolu keçir. Arabir əsa ilə bu yola qədər gedirəm, dənizin sahili uzaqdır - gedə bilmirəm. Bu yolda fikrimi həyata keçirmək, atamın-anamın yanına getmək istəyirdim. Səhər-səhər bu yolda maşın çox olur, işıqforlara baxmayaraq, sürətlə gedirlər. Mən də əsanı işıq dirəyinə dirəyib səbrlə dayandım, qarşıdan gələn qara maşının qabağına tullandım. Sürücü cavan adam idi, cəld tərpəndi, qarşı yola keçdi, qarşıdan gələn maşınla kəllə-kəlləyə gəldi. Səs-küy, aləm bir-birinə dəydi, elə bildim ki, dünyanın axırıdır. Əsamı əlimə aldım, aradan çıxdım. Axı, yuxarıda dedim ki, mən bir az utancaq adamam...
Mən yalnız utancaq deyiləm, həm də tərs adamam. Başıma bir fikir girdisə, mıxla da vurub çıxarmaq mümkün deyil. Əgər mən bu fani dünyadan getmək qərarına gəlmişəmsə, deməli getməliyəm. Səlyan yolunda faciə ilə nəticələnən yol qəzası məni yolumdan saxlaya bilməz. Bizim 20-ci Sahə dairəsində bir “Zoomağaza” var, burda çox şey satılır. Əsamı əlimə aldım, yolumu bu mağazadan saldım, “siçan dərmanları”na baxdım. Qırmızı rəngli uzunsov paket diqqətimi cəlb etdi. Üstündə ingiliscə (danışmasam da, oxuyuram) yazılmışdı ki, bir buğda dənəsi bir siçanı öldürür. Paketdə yüzlərlə buğda dənəsi olardı, evdə “yarım” arağım da vardı. Hava isti olduğundan evdə adam yoxdu. Fürsətdən istifadə etdim, arağı elə butulka ilə başıma çəkdim. Hərəsi bir siçan öldürən qırmızı buğda dənələri ilə “zakuska” etdim, bütün paketi yedim. Məni yuxu tutdu, divana yıxıldım... Sonrası yadıma gəlmir...
Səhər yuxudan gec ayıldım, ürəyim-zad bulanmırdı. Qızlar mənə baxdı güldü, arvad da dedi ki, kişi yaman yatmısan, üz-gözün də şişib. Nə isə... Bizim 20-ci Sahə dairəsində Ramazanın mağazası var, “1001 xırdavat” adlanır. Yolumu burdan saldım, bir yumaq ağ kəndir aldım. Evə qayıtdım, gözlədim, uşaqlar çıxandan sonra işə girişdim. Bizim evin qabağı qonşunun ikimərtəbəli imarətinin arxasına baxır. Bizim arvad deyir ki, bu, işığın, havanın qabağını kəsmək üçündür. Bilmirəm, biz bura köçəndə bu divar vardı, amma indi mənim işimə yaradı. Binanın 1 və 2-ci mərtəbələri arasında beton pltələr qoyulmuşdu, bəzi armaturlar biz tərəfə çıxmışdı. Evdən gətirdiyim kətilin üstünə çıxdım, kəndirin bir ucunu yuxarı atıb armaturlardan keçirdim, uclarını tutub düyünlədim, yerdən 2 metr arlı babat bir ilgək düzəltdim. İlgəyi boynuma keçirib “Kəlmeyi-şəhadətimi” dedim. Sonra stulu ayağımın altından itələdim...
Ayılanda gördüm arvad-uşaq başıma yığılıb, ağlaşırlar. Hələ qonşudan gələn, mərsiyə deyən arvadlar da var. Arvadların köməyi ilə dirsəklənib ayağa qalxdım, özümü ayaqyolunun yanındakı oturacağa saldım. Xəyala daldım... Bunların zəhərləri kimi, ipləri də çürükdür... Adamı adam kimi yaşamağa, adam kimi ölməyə qoymurlar, heç olmasa imkan versinlər, ilan kimi sürünək, arabir qurbağadan-zaddan tutub yeyək...
Qalib ARİF