Paralel.az xəbər verir ki, erməni mətbuatı məğlubiyyətini xarakterizə edən material yayıb: “Dünən sentyabrın 27-də bütün Ermənistan ərazisində və onun hüdudlarından kənarda xalqımız müharibə qurbanlarını andı. Müharibədən qaçmağın mümkün olub-olmadığı, qalib gəlmək, niyə uduzduğumuz və s. barədə iddialı və iddiasız çıxışlar edildi. Siyasi müxalifət indiki hakimiyyəti, sonuncu digərini günahlandırdı. Amma vacib olan bu deyil. 44 günlük müharibə zamanı həlak olan erməni oğullarının xatirəsinə Stepanakertdə keçirilən yürüşdə on minlərlə adam “Artsax yaşayır”, “Hayastan”, “Diaspora”, “Hadrut”, “Şuşi”, “Kaşatağ”, “Şaumyan”, “Karvaçar” plakatını daşıyırdı. İnsanların əsgərlərin və mülki şəxslərin xatirəsini ehtiramla yad etmək üçün Stepanakert küçələrinə çıxması aydındır.

Amma minlərlə kütlənin içində bu qədər gəncin, oğlanın, orta yaşlı və yaşlı kişinin olması mənə çox təsir etdi. Onların hamısının kədərli üzü vardı. Təbii bir sualım var: dostlar, siz müharibə zamanı harada idiniz? Bütün dünyaya səpələnmiş olsaq da, hamımız eyni xalqın nümayəndələriyik. Hətta ən mühafizəkar hesablamaya görə, son müharibədən əvvəl Artsaxda 100 mindən çox insan yaşayırdı. Qadınları, uşaqları və qocaları çıxsaq, ən azı, 5-7 min adam Müdafiə Ordusuna səfərbər edilə bilərdi. Kiçik bir dövlət üçün bu olduqca təsiredici bir rəqəmdir. Xüsusən də onların bu ərazini yaxşı tanıyan insanlar olduğunu və müəyyən bir hissəsinin 1992-1994-cü il müharibəsi təcrübəsi olduğunu düşünsək... Bu, Artsaxın səfərbərlik ehtiyatı idi. Yəni onlardan uğurla müqavimət göstərə biləcək onlarla özünümüdafiə dəstələri yaratmaq mümkün idi. Ancaq təəssüf ki, dünənki yürüşdə iştirak edənlərin çoxu müharibənin qızğın vaxtında respublikada deyildi. Son müharibə haqqında dəhşətli şeylər

söyləyən bloger Roman Bağdasaryana, yaralı əsgərləri daşımaq üçün avtomobillərini verməkdən xalqın necə imtina etdiyinə, ikinci Ermənistan dövlətinin kişi əhalisinin əksəriyyətinin necə olduğuna əvvəllər inanmaq istəmirdim. Amma insanlar müharibə zamanı Ermənistana qaçdı və Stepanakertdəki zirzəmilərdə gizləndi. Bunlar dəhşətli ittihamlar olsa da, sonradan təsdiqini tapdı. Artsax xalqının göstərdiyi bəzi cəsarət nümunələri var, amma ümumi mənzərə təəssüf ki, kədərlidir. Müharibə dövründə kişi əhalisinin böyük əksəriyyəti qadın və uşaqlarla birlikdə evlərini qorumaqdansa, təhlükəsiz Ermənistana köçməyi üstün tutdu. Nəticədə məlum oldu ki, Ermənistandan, Cavaxdan, Abxaziyadan, Rusiyadan, Ukraynadan olan ermənilər onlar üçün döyüşməyə gəlib. Ehtiyac duyulan insanlar, o bölgələri yaxşı tanıyanlar isə yox idi. Stepanakertdəki məşəl yürüşündə onlar oğlanlarımızın qisasını almaq niyyətində olduqlarını kameralara danışır, nə qədər güclü olduğunu göstərərək torpağı azad

etməyə söz verirdilər. Əzizlərim, müharibə zamanı özünüz harada idiniz? Şuşi, Qadrut, Karvaçar itkisinə peşman olmusunuz. Amma siz bu şəhərlərin müdafiəçiləri arasında deyildiniz. Ermənistana qaçdınız və 9 noyabrdan sonra, Rusiya sülhməramlıları bölgəyə girəndən, sizin üçün təhlükə keçəndən sonra Artsaxa qayıtdınız. Qorxaq kimi!”.

Nigar